นักศึกษาปริญญาเอกสาขาคอมพิวเตอร์คนหนึ่ง หลังจากเรียนจบแล้ว เที่ยวหางานทำอยู่ในสหรัฐอเมริกา ปรากฎว่าบริษัททุกแห่งที่เขาไปสมัครงาน ไม่กล้ารับเขาเข้าทำงาน เขาคิดแล้วคิดอีก ในที่สุดก็เก็บปริญญาบัตรทั้งหมดเข้าลิ้นชัก ไปหางานทำด้วย “วิทยฐานะต่ำสุด”
ไม่นานหลังจากนั้น เขาก็ได้ทำงานในตำแหน่งพนักงานคีย์ข้อมูลโปรแกรม สำหรับเขาแล้ว มันช่างหมูตู้ ราวกับ “ใช้ปืนครกยิงยุง” แต่เขาก็ก้มหน้าก้มตาทำงานด้วยความรับผิดชอบ สักพัก เจ้าของบริษัทพบว่า เขารู้ข้อบกพร่องในตัวโปรแกรม พนักงานป้อนโปรแกรมทั่วไปยากที่จะเสมอหรือเทียบกับเขาได้ ถึงตอนนี้เขาจึงส่งใบวุฒิการศึกษาระดับปริญญาตรีให้ดู ซึ่งเจ้าของบริษัทก็รีบเลื่อนตำแหน่งให้อยู่ในระดับเดียวกับพนักงานระดับปริญญาตรีทันที
ผ่านไปอีกระยะหนึ่ง เจ้าของบริษัทพบว่าเขามักเสนอความเห็นอันน่าทึ่งที่เป็นประโยชน์ เก่งกว่าพวกพนักงานระดับ ป. ตรี โอกาสมาถึงอีกครั้ง เขาก็ส่งใบวุฒิการศีกษาระดับปริญญาโทให้เจ้าของบริษัทดู ซึ่งช่วยให้เขาได้เลื่อนตำแหน่งอีกครั้ง
แล้วเวลาก็ผ่านล่วงเลยไปอีกสักระยะหนึ่ง เจ้าของบริษัท่ยังคงรู้สึกว่าเขามีอะไรพิเศษกว่าคนอื่น จึงเรียกตัวมาสอบถามดู ถึงตอนนี้ เขาจึงเอาใบวุฒิการศึกษาระดับดอกเตอร์ให้ดู
เจ้าของบริษัทฉุนจัด เพราะในห้องนั้นควันบุหรี่เต็มไปหมด ….และไล่เขาออกทันทีในฐานะหลอกลวงเรื่องวุฒิการศีกษา ……(ย่อหน้านี้ผมเติมเองแหละ…..ไม่ใช่อย่างที่เขียน…อ่านตอนจบ…ย่อหน้าต่อไปครับ)
เมื่อเจ้าของบริษัทเข้าใจระดับความรู้ของเขาอย่างรอบด้านแล้ว จึงตัดสินใจให้เขานั่ง ตำแหน่งสำคัญโดยไม่ลังเล
ขึ้นชั้นที่ต่ำหน่อย แล้วค่อยขึ้นชั้นที่สูงกว่า จะเป็นเรื่องง่าย แต่ถ้าขึ้นชั้นที่สูงกว่าโดยตรง อาจขึ้นไปไม่ได้ คนเราบางครั้งต้องรุกด้วยการถอยหลัง
คัดและเรียบเรียงจากหนังสือ “จงเป็นนายแห่งตน” สำนักพิมพ์เต๋าประยุกต์ 2011
หลี่เจี๋ย เขียน
อธิคม สวัสดิญาณ เรียบเรียง
0 ความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น