เรื่องเล่าเช้ามืด.....แม่กับผม (2)

เวลาผ่านไป.....ผมได้รับจดหมายแจ้งว่าที่โรงเรียนที่ผมเคยเรียนตอนเด็กนั้น
ได้จัดงานเยือนสู่เหย้าพร้อมเชิญศิษย์เก่ามาพบปะสังสรรค์กัน
ผมไปงานนี้ด้วยความยินดีที่จะได้พบเพื่อน ๆสมัยเด็ก ๆ
 
หลังจากงานเลี้ยงเลิก.....ผมคิดอย่างไรก็ไม่รู้
ผมได้กลับไปสถานที่ผมเคยเติบโตขึ้นมา...ที่ ๆผมเคยเรียกว่าบ้าน
และผมก็ได้พบแม่นอนแน่นิ่งอยู่กับพื้นปูนที่เย็นยะเยือก
ผมไม่มีความรู้สีกเศร้าเสียใจเลยแม้แต่น้อยที่เห็น
ผมค่อย ๆเดินเข้าไปและพบว่าแม่สิ้นใจพร้อมกับกำกระดาษชิ้นหนี่งอยู่ในมือ
ผมค่อย ๆแกะมือแม่ออกและคลี่กระดาษขึ้นมาอ่าน
มันเป็นจดหมายที่แม่เขียนถึงผมนั่นเอง...

ลูกรักของแม่....

แม่ได้ผ่านขีวิตมามากพอแล้ว

แม่สัญญากับตัวเองว่าจะไม่ไปหาลูกที่โซลอีก
แม่ดีใจมากที่ได้รับข่าวว่าโรงเรียนของลูกได้จัดงานชุมนุมศิษย์เก่า
ได้แต่หว้งว่าลูกคงจะมาในงานนี้และอย่างน้อยอาจจะมาเยี่ยมแม่บ้าง
แม่คิดถึงลูกเหลือเกิน....แต่แม่ก็ไม่กล้าไปหาลูกที่งานชุมนุม
แม่ได้แต่เสียใจและรู้ตัวดีว่าเป็นตัวต้นเหตุทำให้ลูกอับอาย
แม่ขอโทษ.....ที่ตาข้างเดียวของแม่นำมาซึ่งความขายหน้าของลูก
ลูกเอ๋ย...ตอนที่เจ้ายังเล็ก ๆอยู่นั้นได้เกิดอุบัติเหตุ
ทำให้ลูกต้องเสียตาข้างหนึ่ง....

แม่ทนไม่ได้ที่จะเห็นเจ้าเติบโตขึ้นมาด้วยตาเพียงข้างเดียว
แม่จึงบริจาคดวงตาให้กับลูกและนั่นทำให้แม่มีตาเพียงข้างเดียวนับแต่นั้นมา
แม่ไม่เคยเสียใจเลยมีแต่ความภาคภูมิใจที่ลูกของแม่มีชีวิตใหม่และเห็นโลกที่สดใส
แม่ไม่เคยโกรธหรือผิดหวังต่อการกระทำของลูกเลยแม้สักครั้งเดียว
แม่เพียงคิดปลอบประโลมใจกับตัวเองว่าลูกทำไปเพราะรักแม่เท่านั้น
แม่รักคิดถึงลูกจังเลย.....
ได้แต่หวลคิดถึงในวัยที่ลูกยังเป็นเด็กเล็ก ๆ
วิ่งเตาะแตะอยู่ใกล้ ๆแม่
นั่นเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้แม่มีความสุขมากยามเมื่อคิดถึงลูก.......

หัวใจผมแทบแหลกสลายเมื่ออ่านจดหมายของแม่จบ
ผมกอดแม่แน่นและร้องไห้ด้วยความโศกเคร้าและเจ็บปวดรวดร้าว
ความเจ็บปวดที่เจ็บลึกสุด ๆที่ผมไม่เคยรู้สึกมาก่อนในชีวิต
แม่ผู้ซึ่งมีชีวิตอยู่และยอมทำทุกอย่างเพื่อผม...... .......

--------------------------------------------------------------

ผมแปลและเรียบเรียงจาก
Touching story of a Mother & Son