แม่ผมมีตาข้างเดียว มันทำให้ผมเกลียดแม่เพราะเธอนำมาซึ่งความอับอายขายหน้า
แม่เก็บผักตามหนองบึงแล้วนำมาขายที่แผงลอยข้างถนน
เธอทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เงินมาเลี้ยงชีพ
นั่นยิ่งทำให้ผมขายหน้ามากยิ่งขึ้นจากการกระทำของแม่
มาวันหนึ่งในขณะที่โรงเรียนจัดกีฬาสี
แม่มาหาผมถึงที่นี่ทำให้ผมขายหน้าสุด ๆ
แม่ทำกับผมได้ยังไง....ผมได้แต่ตะโกนในใจด้วยความเจ็บช้ำ
ผมมองเธอด้วยสายตาที่เกลียดชังและวิ่งหนีไป
วันต่อมาเพื่อน ๆต่างก็หัวเราะเยาะที่ผมมีแม่ตาข้างเดียว
ผมได้แต่หวังว่าแม่จะหายตัวไปจากผมหรือจากโลกนี้ไป
ผมพูดกับแม่ว่า "แม่....ทำไมแม่ถึงไม่มีตาอีกข้างเหมือนคนอื่นเขาล่ะ ?....
แม่ทำให้ผู้คนรอบข้างหัวเราะเยาะผมอยู่ตลอดเวลาที่แม่ปรากฎตัว
ทำไมแม่ไม่ตายจากผมไปซะที...อยู่ไปก็รกโลก...."
แม่ไม่พูดอะไรสักคำ...ผมรู้สึกเสียใจนิด ๆที่พูด
แต่อย่างไรก็ตามผมรู้สึกสบายใจมากกว่าที่ได้พูดในสิ่งที่ต้องการออกไป
คืนนั้น....ผมตื่นขึ้นมากลางดึกแล้วเดินเข้าไปในครัว เพื่อดื่มน้ำ
ผมเห็นแม่นั่งซุกตัวอยู่ในซอกหนึ่งของครัวร้องไห้อย่างขมขื่น
น้ำตาของแม่ไหลพรากออกจากตาข้างเดียวอาบแก้มแต่เธอพยายามไม่ให้มีเสียงสะอื้น
เพราะเกรงว่าเสียงร้องไห้อาจจะทำให้ผมตื่นได้
ผมแน่ใจว่าที่แม่ร้องไห้ก็เพราะคำพูดของผมในตอนกลางวัน
แต่ผมก็มองแม่ด้วยสายตาที่เฉยเมยและเดินไปนอนต่อ
ผมพยายามอย่างหนักในด้านการเรียนเพื่อที่จะทำให้ชีวิตผมดีขึ้น
และเพื่อที่จะได้ไปพ้น ๆจากแม่เสียทีผมจึงตัดสินใจไปเรียนต่อที่กรุงโซล
จากความมานะบากบั่นผมสามารถสอบเข้ามหาวิทยาลัยแห่งโซลได้สำเร็จ
เมื่อเรียนจบผมมีงานที่มั่นคงทำและได้แต่งงานใช้ชีวิตคู่อย่างสุขสม
ผมได้ซื้อบ้านหลังใหญ่และต่อมาภรรยาผมก็มีลูกสาวที่น่ารักให้ผมคนหนึ่ง
ผมมีความสุขมาก...มีความก้าวหน้าทั้งอาชีพการงาน
และที่สำคัญผมอยู่ในที่ปราศจากแม่ที่มาคอยบั่นทอนความสุข
จวบจนกระทั่งวันหนึ่ง.....มีคนกดกริ่งอยู่หน้าประตู
ผมเดินจูงลูกสาวตัวน้อยไปที่หน้าประตูรั้ว
เอ๊ะ....แม่นั่นเอง....แม่มาหาผมถึงบ้าน
ลูกสาวของผมร้องไห้จ้า....วิ่งหนีไปทันทีเพราะกลัวแม่ซึ่งมีตาเพียงข้างเดียว
ผมมีความรู้สีกเหมือนโลกกำลังจะถล่มทลายลงมา
ด้วยความฉุนเฉียวแบบสุด ๆ
ผมตะโกนใส่หน้าแม่..."แกเป็นใครถึงกล้ามายืนเกาะประตูรั้วบ้านฉัน
เห็นไหมแกทำให้ลูกสาวฉันร้องไห้ด้วยความกลัว
ออกไปให้พ้นหน้าบ้านฉันเดี๋ยวนี้"
แม่ก้มหน้าและพูดขึ้นมาเบา ๆ
"เอ้อ...ป้าขอโทษจ้ะ....ป้าจะมาหาญาติ..แต่คงจำบ้านเลขที่ผิด"
แล้วก็เดินจากไปอย่างเงียบ ๆ
ผมรู้สึกโล่งใจและเหมือนยกภูเขาออกไปจากตัว
ผมไม่เคยแม้แต่จะคิดสักนิดว่า....
การกระทำของผมในครั้งนั้นมันทำให้แม่ผมเสียใจขนาดไหน
โปรดติดตามตอนจบในตอนหน้าครับ
0 ความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น